Gepubliceerd op 13 juni 2021
Zelf heb ik geen biologische kinderen gekregen. Helaas, het is niet gelukt. Dus alle clichΓ© opmerkingen van hierboven, daar kan ik niet over meepraten. Wat maakt dat nou uit, denk jij nu misschien als lezer? Jij hebt toch ook een mooi leven? Een kind is ook niet alles, je mag die van mij wel een paar dagen lenen...
Klopt, ik heb een prachtig leven! Maar ik hoor wel bij een selectieve groep 'kinderloze' en dat voelt niet altijd even prettig. Daarnaast ligt in deze wereld een grote druk op ons vrouwen om moeder te worden. Lukt het niet, wil je het niet of is er een andere reden, je wordt er op wat voor manier toch altijd mee geconfronteerd waarom jij geen moeder bent. Ondanks dat ik zelf geen moeder ben geworden ben ik niet kinderloos. Mijn vriend heeft namelijk wΓ©l twee gezonde jongens gekregen met zijn ex-vrouw. Dat maakt mij op papier: 'Stiefmoeder', een woord wat nog steeds in negatieve zin geassocieerd wordt met Sprookjes zoals Assepoester en Sneeuwwitje. Vandaar dat ik vanaf nu het woord Stiefmoeder beschrijf als: Bonusmoeder, dat voelt wat beter.
Bonusmoeder is een belangrijke, maar ook een ingewikkelde rol
In 2009 werd ik voor de eerste keer Bonusmoeder van twee zusjes die destijds 2 & 3 jaar oud waren. Zelf was ik toen 31 jaar jong. Voordat ik mijn aanstaande bonuskinderen ging ontmoeten, sprak ik met de moeder van deze twee peuters af in een eetcafΓ© in Zwolle. Ik weet nog dat ik heel zenuwachtig was. We hebben het op deze manier aangepakt op advies van een mediator. Dat voelde voor ons allemaal, ondanks de zenuwen als de juiste manier.
Toen de ex-partner, - de moeder van de kinderen van mijn toenmalige vriend - het eetcafΓ© binnenwandelde, begon de officiΓ«le kennismaking. Ik herkende haar direct van de foto's die ik vooraf al op Facebook had bekeken. Het begin was even onwennig, maar al snel liep het gesprek soepel en voelde ik wederzijds respect naar elkaar. Een gesprek tussen een moeder die wilde weten met wat voor vrouw haar kinderen in aanraking zouden komen en van een aankomende bonusmoeder. Wat voor mij belangrijk was om te laten weten tijdens het gesprek, is dat ik voor de twee 'relatiegeschenken' die ik bij mijn prille relatie kreeg, mijn hart wilde open zetten. Dit kon de moeder van de kinderen zeker waarderen, maar gaf ook aan dat ze het lastig vond. Waar ze heel duidelijk in was en dat gaf ze ook aan in het eerste gesprek: namelijk dat zij de moeder is en dat de kinderen maar 1 Γ©chte moeder hebben! Natuurlijk begreep ik die opmerking, voor mij was dat ook niet meer dan normaal.
In 2010 kochten mijn inmiddels ex en ik een huis in Zwolle met 5 slaapkamers. Onze intentie was namelijk om zelf ook nog voor kinderen te gaan. Er was geen enkele reden of twijfel vooraf of ons dit wel of niet was gegeven en ik werd vrijwel direct zwanger. Deze zwangerschap liep al snel uit op een miskraam, net als de twee zwangerschappen die in de maanden daarna volgden. In driekwart jaar tijd ben ik 3x zwanger geweest en kreeg ik 3x een miskraam.
Die miskramen en de nasleep ervan vond ik zo naar, dat het voor mij een teken was om het hierbij te laten. Dan maar niet zelf moeder worden, zo hoog voelde de drang ineens niet meer. Vervolgens heb ik mij in een fulltime baan gestort en genoot van mijn twee bonusdochters waar ik inmiddels een hele hechte band mee had. Toch kreeg ik regelmatig vragen en opmerkingen zoals: "Wil je zelf geen kinderen?", "Bonuskinderen zijn leuk, maar het toch anders dan je eigen kinderen." Om mij heen kregen mensen in mijn omgeving nog altijd aan de lopende band kinderen. Zonder teveel in details te willen treden zorgde dit alles ervoor dat het niet goed met mij ging. Hierdoor werd ik in 2015 ongeveer 5 jaar, na de 3 miskramen doorverwezen naar een psycholoog. Er brak een emotionele en heftige tijd aan en ookal had ik er toen liever niet aan toegegeven, ben ik achteraf blij dat ik dit wel gedaan heb. Alles wat ik al die jaren had weggestopt kwam naar boven tijdens de gesprekken, dingen uit mijn jeugd, maar ook de miskramen die ik nog niet verwerkt had.
In juni 2016 strandde de relatie met de vader van 'mijn' bonusdochters
Een van de moeilijkste beslissingen die ik ooit in mijn leven heb genomen, is om weg te gaan bij de vader van deze 2 (bonus)kinderen. We hebben er alles aan gedaan om bij elkaar te blijven, waarbij de kinderen een hele grote drijfveer waren. Maar het ging niet meer. Uiteindelijk zijn we op een goede manier uit elkaar gegaan, maar niet zonder verdriet, integendeel.
Over het onderwerp: hoe het voelde om weg te gaan bij mijn twee bonuskinderen, zal ik binnenkort wat langer uitwijden in een boek wat ik van plan ben om deze zomer te schrijven. Door mijn eigen emoties, stel ik dat al een tijdje uit, maar door het nu open te gooien in deze blog is toch weer een begin.
Ruim 7 jaar was ik onderdeel van het leven van 2 geweldige kinderen. Van ophalen/ brengen naar school, zwemles, verjaardagen vieren, koken, bij mij uit kunnen huilen, dat heb ik voor een groot deel in juni 2016 per direct los moeten laten, omdat ik weg ging bij de vader van deze kinderen.
Of deze meiden nog steeds onderdeel van mijn leven zijn, in juni 2021 als ik dit schrijf? Gelukkig kan zeggen dat ik de meiden, die inmiddels midden in de pubertijd zitten, nog steeds af en toe zie. Doordat ik naar Almere ben verhuisd en zij nog altijd in Zwolle wonen, maakt de afstand het niet heel makkelijk om goed contact te houden. Hier heb ik mij best vaak schuldig over gevoeld, ik ben tenslotte degene geweest die weg is gegaan. Maar, ik had het voor geen goud willen missen dat deze prachtmeiden mijn leven in zijn komen wandelen. Ik ben trots op ze!
Voor mij nooit meer een relatie met een man die al kinderen heeft...
Dat waren mijn woorden en gedachten toen ik in juni 2016 weer als vrijgezel door het leven ging. Ik wilde ΓΌberhaubt voorlopig geen relatie, veel te ingewikkeld, laat mij voorlopig maar vrijgezel zijn, dacht ik.
De 1,5 jaar die ik vervolgens vrijgezel was, hadden mooie momenten, maar ik was ook vaak eenzaam en vertoonde daardoor vluchtgedrag. Veel werken, vaak uitgaan, nooit rust hebben. Ik putte mijzelf uit en vond het lastig om alleen zijn. Eind 2017 kwam ik via Facebook een oud klasgenoot van de Middelbare school tegen. Michael (Mike) was een half jaar daarvoor gescheiden, nooit weggegaan uit Almere, waar ik ook opgegroeid ben en vader van jonge kinderen, twee jongens. De jongste moest nog 2 worden en de oudste was 5 jaar. Een keer afspreken om herinneringen op te halen van vroeger leek mij leuk, maar absoluut geen relatiemateriaal, want een man met kinderen, dat wilde ik niet meer.
Na 30 jaar kwamen Mike en ik elkaar weer tegen via Facebook. We zaten op de Middelbare school in de brugklas bij elkaar in de klas. We hadden een hele hechte klas destijds. Het voelde meteen heel vertrouwd toen wij elkaar weer tegenkwamen.
Toch sloeg de vonk over, Mike en ik werden na 2 maanden om elkaar heen gedraaid te hebben, smoorverliefd op elkaar. Beide net 40 geworden, maar we voelden ons weer net als 2 pubers, heerlijk!
Sinds de eerste kus in januari 2018 zijn we nog (bijna) elke dag bij elkaar geweest.
De ontmoeting met zijn kinderen ging compleet anders als toen ik de kinderen van mijn ex leerde kennen (dat verhaal hebben jullie ook nog tegoed). Voordat Mike en ik iets met elkaar kregen, draaiden wij, zoals ik hierboven al vertelde een aantal maanden om elkaar heen. Echt als 'vrienden' die elkaar 30 jaar niet gezien hadden dus veel om over bij te kletsen. Daarnaast hadden we beide behoefte aan leuk, betrouwbaar gezelschap. In die maanden zorgde Mike wel dat hij mij de aandacht gaf die ik nodig had.
Een luisterend oor, af en toe een mooie bos rozen en lieve kaartjes.
Ook nodigde hij mij een keer uit om bij hem te komen eten toen zijn kinderen er ook waren en deed natuurlijk erg goed zijn best om heerlijk voor mij te koken. Mike wilde zijn jongens zo graag aan mij voorstellen. Het was een leuke avond en de jongens waren heel lief voor mij, dus slimme zet van hem!
Inmiddels zijn we 3 jaar verder
Nu ruim 3 jaar verder, zijn onze levens tot rust gekeerd. We hebben een prachtig huis gekocht in Almere, vlakbij de school van de kinderen. In 2019 hebben we door de moedergevoelens die bij mij weer boven kwamen drijven nogmaals geprobeerd of we samen misschien een kindje konden krijgen wat opnieuw uitliep in een miskraam. Maar het is goed zo. Ondanks dat ik geen relatie meer wilde met een man met kinderen, ben ik blij dat ik de keuze heb gemaakt om de stap wel te nemen. Ondanks dat het soms wat uitdagingen met zich meebrengt, is er veel liefde voor elkaar en de kinderen. We maken alles zoveel mogelijk bespreekbaar als er dingen niet lekker lopen.
Er is zoveel te vertellen over waar je in een samengesteld gezin tegenaan loopt waarbij geen enkele situatie hetzelfde is. Zowel mooie dingen wat bonusmoeder zijn met zich meebrengt, maar niet te vergeten ook de ingewikkelde dingen. Denk hierbij aan: verschillende gevoelens voor de kinderen. Rekening moeten houden op sommige momenten met een ex-partner. Ongemakkelijke situaties waarin je terecht komt door vragen van buitenaf. En de stekende gedachte zoals: "Wat als wij samen kinderen hadden gekregen?", en / of de angst dat een relatie ook voorbij kan gaan, met het risico niet alleen je partner maar ook de kinderen kwijt te raken, zoals ik, ook al zie ik de kinderen nog al eens heb ervaren.
Ondanks deze mooie, maar ook de angstige gedachten die ik heb als bonusmoeder zijnde, voel ik sterk de behoefte om in contact te komen met vrouwen die in een soortgelijke situatie zitten. Hiervoor heb ik een account opgericht op Instagram. Dit Instagram account is in basis opgericht voor vrouwen die net als ik bonusmoeder zijn, zonder eigen biologische kinderen. Maar het kan ook interessant zijn voor vrouwen die het lastig vinden om hun kinderen voor een deel op te laten voeden door een andere vrouw.
Voel jij je aangesproken en wil je ook graag in contact komen met mensen die tegen bepaalde dingen aanlopen in de rol als Bonusmoeder? Volg dan deze groep Bonus_moeders op Instagram. Gedeelde smart is halve smart en we kunnen elkaar o.a. helpen, steunen & tips geven, zolang het maar met de juiste en positieve intentie is.
Voor wie is dit Instagram account bedoeld?
In basis voor vrouwen die (nog) geen biologische kinderen hebben, maar wel (mede) zorgdragen voor de kinderen van hun partner. Of in het verleden hebben gedaan.
Maar ook voor:
- Ouders die het lastig vinden dat hun kind door een nieuwe partner van hun ex mede opgevoed worden;
- Mannen of vrouwen die het lastig vinden om een relatie aan te gaan met iemand die al 1 of meerdere kinderen heeft uit een eerdere relatie.
Met als doel: elkaar inspireren en wederzijds begrip & respect voor elkaar hebben / krijgen.
We leven in een tijd dat er (helaas) veel mensen die samen kinderen hebben, uit elkaar gaan. Dat is heel verdrietig, maar laat je (on)geluk hier niet door bepalen. Hoe mooi is het als je na een scheiding weer de liefde vindt en los van elkaar ook weer gelukkig kunt zijn zonder dat het ten koste gaat van je kind? Als je het mij vraagt, kan een kind nooit genoeg liefde krijgen.
Dit was slechts de korte versie van mijn verhaal over mijn reis en ervaringen als Bonus Moeder, ik hoop hiermee dit onderwerp een stukje meer in het juiste daglicht te zetten.
Wees lief voor jezelf en elkaar en laten we de wereld hierdoor een stukje mooier maken!
Liefs, Liesbeth